ای زن !

ای زن ، چه دلفریب و چه زیبایی !

گویی گل شکفته ی دنیایی .

گل گفتمت ، ز گفته خجل ماندم :

گل را کجاست چون تو دلارایی ؟

گل چون تو کی ، به لطف ، سخن گوید ؟

تنها تویی که نو گل گویایی .

گر نو بهار ، غنچه و گل زاید ،

ای زن ، تو نو بهار همی زایی .

چون روی نغز طفل تو ، آیا کس

کی دیده نو بهار تماشایی ؟

ای مادر خجسته ی فرخ پی !

در جمع کودکان به چه مانایی ؟

آن ماه سیمگون دل افروزی

کاندر میان عقد ثریایی

آن شمع شعله بر سر خود سوزی

بزمی به نور خویش بیارایی

از جسم و جان و راحت خود کاهی

تا بر کسان نشاط  بیفزایی

تا جان کودکان تو آساید ،

خود لحظه یی ز رنج نیاسایی

گفتم ز لطف و مرحمتت ، اما

آراسته به لطف ، نه تنهایی

در عین مهر ، مظهر پیکاری :

شمشیری و نهفته به دیبایی

از خصم کینه توز ، نیندیشی

وز تیغ سینه سوز ، نپروایی

از کینه و ستیزه ی پی گیرت

دشمن ، شکسته جام شکیبایی

بر دوستان خود ، سرو جان بخشی

بر دشمنان ، گناه نبخشایی

چون چنگ نغمه ساز ، فرو خواندی

در گوش مرد ، نغمه ی همتایی

گفتی که : " جفت و یار توام ، اما

نی بهر عاشقی و نه شیدایی –

ما هر دوایم رهرو یک مقصد

بگذر ز خودپرستی و خود رایی

دستم بگیر ، از سر همراهی

جورم بکش ، به خاطر همپایی "

زینت فزای مجمع تو ، امروز

هر سو ، زنی است شهره به دانایی

دارد طبیب راد خردمندت

تقوای مریمی ، دم عیسایی

چونان سخن سرای هنرمندت ،

طوطی ندیده کس شکرخایی

استاد تو ، به دانش همچون آب

ره جسته در ضمایر خارایی

بشکسته اند نغمه سرایانت

بازار بلبلان ز خوش آوایی

امروز ، سر بلندی و از امروز

صد ره فزون به موسم فردایی

اینسان که در جبین تو می بینم ،

کرسی نشین خانه ی شورایی

بر سرنوشت خویش خداوندی

در کار خویش ، آگه و دانایی

ای زن ! به اتفاق ، کنون می کوش

کز تنگنای جهل برون آیی

بند نفاق پای تو می بندد

این بند را بکوش که بگشایی

ننگ است در صف تو جدایی ، هان !

نام نکو ، به ننگ ، نیالایی !

تا خود ز خواهشم چه بیندیشی

تا خود به پاسخم چه بفرمایی .

سیمین بهبهانی