دیرگاهیست
که تنها شده ام

قصه غربت صحرا شده ام
وسعت درد فقط سهم
من است

باز هم قسمت غم ها شده ام
دگر آئینه ز من
با خبر است

که اسیر شب یلدا شده ام
من که بی تاب
شقایق بودم

همدم سردی یخ ها شده ام
کاش چشمان مرا
خاک کنید

تا نبینم که چه تنها شده ام

امشب اشک هایم می سوزند در التهاب لحظه رهایی

و بغض گلویش را زار می زند دیگر پرستویی نیست که خبر آورد

خبر از بهاری دیگر _ وجودم زمستانی ست سراسر سرما و دلتنگی

باد دیوانه وار پیکره ام را می کوبد تنها ، دل تنگ و بی رمق

خسته از جاده های بی پایان و تیره تن بی جانم را در امتداد تنهایی جاده

به پیش می رانم نیک میدانم طلوع دیگری را نخواهم دید

حرف های دلم را به چلچله های عاشق خواهم گفت

تا شاید در بهاری سبز و خرم در چمن زاری وسیع

بخوانند آواز تنهایی مرا تا برسد به گوش گل زیبای من

من عاشق آن دیده چشمان کهرباییم،
بیهوده
چه  گویم که پریشان نگاهم،
گر
مستی چشمان کهربایی تو گناه است،

من
طالب آن مستی و خواهان گناهم....

بمان با من که من بی تو صدای خسته در بادم، 

    
در این اندوه بی پایان بمان تنها تو در یادم

کجای این جنگل شب پنهون میشی خورشیدکم

پشت کدوم سد سکوت پر می کشی چکاوکم

چرا به من بی مهری میکنی من که منم برای تو

لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو

دست کدوم غزل بدم نبض دل عاشقمو

پشت کدوم بهانه باز پنهون کنم هق هقمو

گریه نمیکنم نرو آه نمیکشم بشین

حرف نمیزنم بمون بغض نمیکنم ببین

صدام کن و ببین که باز غنچه میدن ترانه هام

اگر چه من به چشم تو کمم، قدیمیم، گمم 

اگر برای تو شعری عاشقانه بخوانم

این شعر تا ابد با تو خواهد زیست

حتی وقتی که من دیگر نباشم

یا وقتی که دیگر میان ما عشقی نباشد

شعر عاشقانه بیشتر از آدمها می ماند

عاشقانت تو را ترک می کنند

اما شعر عاشقانه

همیشه با تو خواهد بود

پس بگذار برایت شعری عاشقانه بخوانم

شعری از اعماق جان

که مرا به یاد تو آورد

شعری که همیشه با تو بماند