هرچه دارم غیر
تنهایی تمامش مال تو
صد دوبیتی،صد غزل دارم و حتی یک بغل
شعرهای خوب نیمایی تمامش مال تو
ضرب آهنگ غزلهایم صدای پای توست
این صدای پای رویایی تمامش مال تو
بی کران سبز اقیانوس آرام تنم
ای پری خوب دریایی تمامش مال تو

کجای این جنگل شب پنهون میشی خورشیدکم

پشت کدوم سد سکوت پر می کشی چکاوکم

چرا به من بی مهری میکنی من که منم برای تو

لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو

دست کدوم غزل بدم نبض دل عاشقمو

پشت کدوم بهانه باز پنهون کنم هق هقمو

گریه نمیکنم نرو آه نمیکشم بشین

حرف نمیزنم بمون بغض نمیکنم ببین

صدام کن و ببین که باز غنچه میدن ترانه هام

اگر چه من به چشم تو کمم، قدیمیم، گمم 

امشب اشک هایم می سوزند در التهاب لحظه رهایی

و بغض گلویش را زار می زند دیگر پرستویی نیست که خبر آورد

خبر از بهاری دیگر _ وجودم زمستانی ست سراسر سرما و دلتنگی

باد دیوانه وار پیکره ام را می کوبد تنها ، دل تنگ و بی رمق

خسته از جاده های بی پایان و تیره تن بی جانم را در امتداد تنهایی جاده

به پیش می رانم نیک میدانم طلوع دیگری را نخواهم دید

حرف های دلم را به چلچله های عاشق خواهم گفت

تا شاید در بهاری سبز و خرم در چمن زاری وسیع

بخوانند آواز تنهایی مرا تا برسد به گوش گل زیبای من

من عاشق آن دیده چشمان کهرباییم،
بیهوده
چه  گویم که پریشان نگاهم،
گر
مستی چشمان کهربایی تو گناه است،

من
طالب آن مستی و خواهان گناهم....

بمان با من که من بی تو صدای خسته در بادم، 

    
در این اندوه بی پایان بمان تنها تو در یادم